Overal schitteren in de overall: van de werf tot de klimaatmars

Gevangenisplunje of fashion statement? De boilersuit draag je ook zonder verfborstel of schroevendraaier in de hand.

‘Tuinbroeken zijn voor kleuters of hippies.’ Aan het woord is een volwassen man, die bijzonder veel pech heeft met de huidige modetrend. Boilersuits, salopetten, wijde jeansoutfits die zo uit de haven lijken weggelopen: utility wear is overal(l). En dat ze een beetje men repelling zijn, maakt ze eigenlijk alleen maar aantrekkelijker.

De jaren vijftig liggen intussen ver achter ons en moderne vrouwen kiezen zelf waar ze zich goed in voelen. Moderne mannen overigens ook, want laat functionele mode net een van de meest genderneutrale opties uit onze kledingkast zijn. Vergeet de male gaze en draag gewoon wat je wil.

Van Churchill tot Bowie

Wat ooit enkel in fabriekshallen of aan het lichaam van parachutisten, dokwerkers en vliegeniers werd gespot, werd tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Britse overheid onder lichte dwang gepromoot als dagdagelijkse kledij. Simpele workwear in snits die zo min mogelijk textiel vereisten, werden de norm. Het doel was stoffen rantsoeneren om de oorlog door te komen. De kledingstukken die voldeden aan hun strikte eisen werden aangeduid met het logo CC41. Om protest bij de bevolking te vermijden, werden ze belastingvrij verkocht.

Consumenten wisten aan de hand van het CC41-label of ze functionele kleding aankochten, die goedgekeurd werd door de overheid. Zelfs Winston Churchill liep rond in overalls, uiteraard wel vervaardigd door zijn kleermaker uit Londen.

In de jaren zeventig vonden functionele boilersuits vervolgens de weg naar de garderobe van punkers en glamrockers, die aangetrokken werden door het androgyne en klasseloze silhouet. Aangezien de seventies een onuitputtelijke bron van inspiratie blijven voor de hedendaagse mode, zijn boilersuits dan ook niet weg te denken uit de nieuwe zomercollecties. Het is aangenaam vertoeven in de voetsporen van mode-iconen David Bowie, The Clash, Debbie Harry en de Sex Pistols.

Dat kan ook Mieke De Winter van de gelijknamige duurzame modeboetiek in Gent beamen. In haar shop verkopen boilersuits als zoete broodjes. ‘Ik heb er zelf ondertussen twee, een in fuchsia en een in verkeersstreepgeel. Iedere keer dat ik ze aantrek, krijg ik het gevoel dat echt niemand me iets kan maken. Je kunt er ook zoveel in doen: hiphoppen, een garage uitbaten, de oceaan overvliegen in een tweedekker, werken in een tankstation, boodschappen doen of naar een chic feest met een paar hakken eronder. Het is echt een allrounder. En dat je ze zo moeilijk uit- en aantrekt? Goh, ik heb jeansbroeken die lastiger uitgaan en hoe vaak moet je uiteindelijk naar het toilet op een dag?’

Get dirty

#MeToo, brexit, terroristische aanslagen, klimaatbetogingen, abortuswetten op losse schroeven en de Vrouwenstaking: het zijn onzekere politieke tijden. Al die maatschappelijke debatten vragen om een bijpassend, strijdvaardig uniform. De voorbije jaren zagen we de baret en stevige stappers van Dr. Martens al opnieuw opduiken. De boilersuit past perfect in dat rijtje. Het is een outfit om je handen in vuil te maken en geen fuck te geven om ‘vrouwelijke’ of ‘mannelijke’ lichaamsvormen. Gewoon instappen, dichtritsen en je bent klaar om te op de barricaden te gaan staan. En daar spelen luxemerken en fast fashionspelers maar al te graag op in. Handig voor wie op zoek is naar een nieuw exemplaar, maar niet helemaal in lijn met het rebelse en hyperfunctionele karakter van het kledingstuk.

Anti-fashion mode

Een vriendin schuift tijdens de London Fashion Week aan voor de show van Simone Rocha in haar opvallende boilersuit, die ze toevallig op de kop tikte. ‘Ik vind het wat jammer dat de overall een trend is momenteel, omdat je ze nu overal vindt. Een groot deel van de aantrekkingskracht van een boilersuit is de stevige kwaliteit. Door het in fast fashion ketens in minder kwalitatieve stoffen te verkopen, neem je een stukje van de ziel van het kledingstuk weg,’ stelt ze. ‘Ik vond mijn groene boilersuit voor vijf pond op een tweedehandsmarkt. Ik draag het wanneer ik me volledig mezelf wil voelen, maar enkel de energie heb om in een outfit te stappen en die toe te ritsen. Wanneer het even niet gaat, voel ik me vaak lelijk in andere kleren. Dan trek ik m’n boilersuit aan: het heeft een eenvoudig silhouet en is super comfortabel. Wanneer ik moet reizen of thuis aan het schilderen ben, is het ook een goede optie omdat het zo makkelijk zit.’

Het androgyne broertje van de jumpsuit vond zijn weg naar de mainstream winkelrekken. Het was handiger geweest voor zure trolls om in één oogopslag de ‘progressieve deug-elite’ en ‘rellende feminazi’s’ te kunnen onderscheiden van de rest van de bevolking, maar helaas. Iedereen – met of zonder mening – kan zich tegenwoordig hijsen in dit comfortabele kledingstuk. Tot de trend weer overwaait en teruggeclaimd kan worden door de rebellen uiteraard.