Women in the Wild: want borstvoeding kan wél

Borstvoeding geven of niet was nooit een vraagstuk voor mij. Ik heb altijd al geweten dat het iets was dat ik voor mijn kind zou doen. Zelfs commentaren die ik kreeg van vrienden over hoe mijn borsten er daarna anders zouden uitzien, schrikten me niet af. Het voelde gewoon juist. Het voelde natuurlijk. Het voelde mooi. Ik geef geen borstvoeding om mijn borsten in publiek te kunnen tonen. Ik doe het omdat het simpelweg het beste is voor mijn kind. Mijn lichaam is niet langer hetzelfde en dat zal het waarschijnlijk ook nooit meer worden. Maar eerlijk: ik vind het beter dan ooit.”

“Mijn jongen Asher is vier maanden oud. Het is mijn tweede kind maar het eerste dat borstvoeding krijgt. Bij mijn eerste huwelijk was ik jong en had zijn familie me uit het hoofd gepraat borstvoeding te geven, simpelweg omdat zij het niet deden. Mijn nieuwe echtgenoot moedigt me aan bij mijn beslissing borstvoeding te geven. Het hielp enorm bij mijn postnatale depressie en de band die ik heb met mijn baby in onbeschrijflijk.

Ik heb gevochten met mijn gewicht sinds mijn eerste kind, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik mijn lichaam dat twee prachtige mensjes in zijn gegroeid, accepteer. Mijn striemen en overtollige huid zijn herinneringen aan de mirakels waarmee God mij heeft begiftigd.”

“Borstvoeding geven als zwarte vrouw kent zijn uitdagingen. Ik vermoed dat elke vrouw die het doet zich zo voelen, maar ik zie het vanuit een andere invalshoek. Jaren lang waren zwarte borstvoedende vrouwen een mythe, een sprookje. Langzaamaan begonnen moeders van alle kleuren de covers van magazines te sieren, en ik wachtte op mijn groen licht – een zwarte vrouw die een zodanig sterk statement maakte dat ze andere gekleurde vrouwen zou inspireren om vanuit de schaduw te komen.”

“Mijn baby’s borstvoeding geven zit echt bij me ingebakken. Ik ben gezegend geweest met een vlotte start en geweldig veel steun van vrienden en familie. Niet iedereen heeft helaas dat geluk. Ik voel dat deze band iets is om te koesteren en dat is dan ook wat ik doe: ik koester het elke dag opnieuw.”

“Borstvoeding geven bezorgde me een erg inspirerende relatie met mijn dochter. Ze groeide van de eerste dagen als slaperige pasgeborene tot een mens dankzij mijn melk. Ik was zestien maanden lang haar levenslijn, tot we overschakelden op vast voedsel. Dat is ongelofelijk.”

“Op de universiteit ben ik aangerand nadat ik te veel had gedronken op een feestje. De jaren erna voelde ik me daardoor niet meer verbonden met mijn lichaam en walgde ik er zelfs van. Hoe kon het me zo verraden hebben? Ik was intelligent en voorzichtig, ik zou niet het slachtoffer mogen geweest zijn van verkrachting. Zelfs toen ik mijn man ontmoette, die me liefheeft, respecteert en koestert, bleef die band tussen mij en mijn lichaam onbestaande. Pas toen ik begon borstvoeding te geven, begon ik te voelen dat ik een bepaalde soort van zeggenschap had over mijn eigen anatomie. Mijn lichaam heeft twee prachtige kinderen groot gebracht. Voor het eerst kan ik mijn lichaam eren als iets wonderlijks en dierbaars in plaats als iets dat me heeft verraden.”

“Ik heb me uitgekleed voor een compleet vreemde en voedde mijn 11 maanden oude zoon. Dit is een ongelofelijk project om borstvoeding weer normaal te maken, om anderen te laten zien hoe mooi de band tussen moeder en kind kan zijn en om moeders zoals ik te helpen aan zelfvertrouwen te winnen.”

“Ik heb issues met hoe ik eruit zie, dus voor mij was het praktisch onmogelijk om me hier voor de camera uit te kleden en mijn zoon te voeden. Maar ik beloofde mezelf een tijd geleden dat ik uit mijn comfortzone moest treden als ik 25 werd. Dit jaar moet ik aan zelfvertrouwen winnen.”

“Ik heb altijd al geworsteld met mijn zelfbeeld. Ik ben geboren met een hazenlip en moest tijdens mijn kindertijd en jeugd verschillende operaties ondergaan. Die waren allemaal erg pijnlijk en de hersteltijd was steevast lang, maar geen van die operaties was zo pijnlijk als wat andere mensen veroorzaakten met hun woorden. We moeten als samenleving stoppen met het aanvallen en ten schande maken van dingen die anders zijn dan anders. Alle vrouwen zijn mooi en als moeders moeten we elke tekortkoming omarmen omdat we onze kinderen leren hoe ze zichzelf moeten bekijken en hoe ze anderen moeten behandelen.”

“Mijn moeders oude vriend mishandelde mij als kind. Hij deed mijn familie allerlei zaken aan die fout waren, maar elke keer dat we ontsnapten, wist hij ons te vinden. Het seksueel misbruik bleef niet duren, maar het psychologisch misbruik duurde jaren.

Moeder worden gaf me een nieuwe kijk op het leven. Ik bleef maar zeggen dat ik niet kon wachten op de volgende stap! Nu zeg ik dat niet meer, want elk moment is zo waardevol voor me dat ik niet meer wil uitkijken naar iets nieuw, maar il genieten van het stukje uit het leven van mijn kinderen op dit moment. De waarheid is dat ik niets meer heb dat ik kan wensen… ik hoef niet meer te wachten op iets dat ooit gaat komen, want ik voel me 100 % compleet als moeder.”