Werken in een pretpark: ‘Na een tijd hoor je de muziek gewoon niet meer’

Ze gespen ons vast in attracties, bakken onze pannenkoeken en glimlachen wanneer we enthousiast naar onze weinig flatterende foto’s wijzen: de gastheren en -vrouwen in de Efteling hebben de handen meer dan vol. Knack Weekend ging met hen praten.

Zelfs als je tienerjaren al even achter je liggen, blijft een bezoek aan een pretpark een gebeurtenis die al ver op voorhand staat aangeduid in je agenda. Het mag al snel blijken dat een groot deel van België en Nederland vandaag dezelfde keuze maakte: het is broeierig in de Efteling en dat heeft een mensenmassa gelokt.

De wachtrijen puilen overal uit, een moeder trekt haar zoon weg van Pardoes (de mascotte van het park, nvdr). Er worden aan de lopende band ijsjes verkocht en kinderharten gesmolten. Toch is het nergens zo’n proppen als bij Symbolica, de nieuwste en tevens duurste attractie die het park ooit bouwde.

‘Sinds de opening is het hier altijd druk geweest’, vertelt Bram Linders. Hij staat naast het bord dat de wachttijd aangeeft. Zeventig minuten.

Nog steeds enthousiast

Bram begon zijn loopbaan bij de Efteling als jobstudent toen hij zeventien was. Nu, zestien jaar later, is hij verantwoordelijk voor een heel ‘rijk’ in het park, waar ook Symbolica deel van uitmaakt. Het is al snel duidelijk dat hij zijn enthousiasme over het park nog niet kwijt is.

‘Je zal straks wel zien waarom deze attractie zoveel geld heeft gekost’, glundert hij. ‘Details in elke hoek, alles beweegt en je kan drie verschillende routes volgen.’ Wanneer we de attractie later ook uittesten, staat hij ons hoopvol op te wachten. ‘Én? Wat vond je ervan?’ Hij weet al dat we enthousiast zullen antwoorden.

Naar eigen zeggen zijn de positieve reacties van bezoekers nog steeds dé motivator bij uitstek om zijn job te vervullen. ‘Geloof me, ik heb deze attractie al meer gedaan dan me lief is, maar ik ben heel trots op wat we hier met ons team hebben neergezet. Als je kinderen met grote ogen ziet uitstappen, weet je dat het een schot in de roos was.’

Magie weg

Bram neemt ons mee naar de kantine, die gelegen is in het achtergebouw van Symbolica. Het is hier op elke mogelijke manier anders dan in het park zelf. Op de achtergrond zingt Evanescence iets over hoe ze al haar levenslust kwijtraakte en het gelige licht in de ruimte doorbreekt zowat elke betovering. Gastheren en -vrouwen nippen rond de tafel in stilte van hun koffie maar letten verder weinig op onze aanwezigheid.

‘Vroeger was onze titel trouwens gewoon ‘medewerker park’, verduidelijkt Bram terwijl hij water in bekertjes giet, ‘maar die werd niet voor niets naar gastheer gewijzigd. We kunnen hier de mooiste attracties bouwen, maar als er een ongeïnteresseerde man naast staat die kauwgom staat te knauwen, dan valt al de magie weg. Zeker bij nieuwste attracties ben je onderdeel van de beleving. Je moet het kunnen verkopen.’

Maar zelfs gastheren en -vrouwen in het park wandelen niet elke dag gezwind het park binnen. Er zijn mindere dagen. ‘Maar je bent hier net ook aangewandeld, hé. Wij werken op de mooiste plek die er is en dat kan een slechte dag snel ombuigen.’

Daar is ook Anouck Oppenhuizen het mee eens. Ze studeert voor verpleegkundige en operatieassistent, maar vult haar zomervakanties en weekends met een baan in Polles Keuken. ‘Soms moet je er even inkomen, maar er hangt hier altijd een gezellige sfeer en gasten zijn over het algemeen heel vrolijk. Dat helpt’, glimlacht ze.

‘Ik mag nu ook zelf pannenkoeken bakken. Hoe langer je hier werkt, hoe meer verantwoordelijkheid je krijgt. Je begint met basiszaken als drank rondbrengen en tafeltjes schoonmaken. Toen ik hier begon had ik nog geen ervaring, maar alles is me aangeleerd. Ik heb een cursus gekregen over hoe je met een dienblad moet rondlopen en hoe je in de horeca werkt.’

Bram legde een soortgelijk parcours af. Het oortje waarmee hij communiceerde met de rest van zijn team, heeft hij inmiddels uitgetrokken. Het is een kenteken van zijn verantwoordelijkheid die hij doorheen de jaren verworven heeft. Toen Bram hier net begon te werken, zagen zijn dagen er immers anders uit.

‘In het begin was het vooral beugels dichtdoen, zorgen dat de attracties goed draaien en op drukke dagen de vaste ploeg helpen door de wachtrij schoon te maken of ijsjes te verkopen. Maar als je laat zien wat je wil en hard werkt, gaan er hier echt wel deuren open.’

De soundtrack

De Efteling staat om veel dingen bekend, maar wie ooit voet zette in het park, weet dat-ie de soundtrack nooit ofte nimmer meer uit zijn hoofd krijgt. Zelfs als je niet óp een attractie zit, zingen voorbijrennende kinderen het dreunende deuntje van Carnaval Festival – een attractie waarbij je onder een steeds wederkerende trompetmelodie doorheen alle landen van Europa wordt geloodst – luidkeels mee.

Bram zit er duidelijk minder mee. ‘Na een tijd hoor je die muziek gewoon niet meer. Enkel als er iets schort met de attractie luister je nog naar je omgeving. Toen ik nog bij Droomvlucht werkte (weer een andere Efteling-attractie die lange wachtrijen lokt, nvdr), ontdekten we de meeste mankementen door simpelweg te luisteren. Elk rateltje en elk tikje moet je gehoord hebben. Maar laat me duidelijk zijn: ik zit veel liever een hele dag in de muziek van Carnaval Festival dan in een saai kantoor op de achtste verdieping.’