Filantropie: wat drijft wereldverbeteraars?

Filantropie © istock

Een ernstig ziek kind, de dood van een naaste of de confrontatie met sociaal onrecht, het zijn ervaringen die er diep inhakken. Bij sommige betrokkenen wordt het leed de motor om zich actief in te zetten en anderen te helpen.

Filantropie is wereldwijd in opmars. We geven met zijn allen meer aan goede doelen en zijn ook sneller geneigd er zelf een op te richten. Nicolas Bastenie, filantropieadviseur bij de Koning Boudewijnstichting, ziet twee redenen: “Overheden bezuinigen en tegelijk willen individuen steeds meer zelf het verschil maken.” Volgens de leerstoel voor filantropie van de Universiteit van Luik wordt een vijfde van de stichtingen van openbaar nut in BelgiĆ« opgericht na een moeilijke ervaring in de persoonlijke omgeving.

Filantropie is wereldwijd in opmars. We geven met zijn allen meer aan goede doelen en zijn ook sneller geneigd er zelf een op te richten.

De bezielers zetten hun tijd, geld of expertise in, vaak om te zorgen dat anderen niet hetzelfde hoeven mee te maken. Dat wordt ook wel de ‘missie van een overlever’ genoemd: is iemand overleden aan alzheimer, dan zet diens partner zich in voor het onderzoek naar deze ziekte.

Het hoeft overigens niet altijd om een traumatische ervaring te gaan, weet Bastenie, er zijn evengoed goede doelen die ontstaan uit een positieve ervaring of een persoonlijke meevaller. “Een universele drijfveer bestaat niet.”

Een moeilijke ervaring drukt je met de neus op de feiten, vertelt sociaal psychologe Griet Van Vaerenbergh van de opleiding Toegepaste Psychologie aan Thomas More. “Het leven kan plots omslaan. Dat doet ons stilstaan bij de essentie en nadenken over hoe we ons nuttig kunnen maken. Je energie in een goed doel steken, niet iedereen zal dat doen, maar het is een manier om dankbaarheid te uiten en ons verlangen om te helpen vorm te geven.”

We zien het als onze plicht om iemand in nood te steunen.

Daar zijn verschillende redenen voor. “Mensen die persoonlijk betrokken zijn, voelen meer empathie en zullen sterker de behoefte ervaren om anderen bij te staan, ze weten immers wat het is om hulp nodig te hebben.

Dat werkt ook in op ons rechtvaardigheidsgevoel: we zien het als onze plicht – terwijl we het zelf zo goed hebben – om iemand in nood te steunen.” Ten slotte helpen we er ook onszelf mee: “Het levert ons een altruĆÆstisch zelfbeeld op. Veel mensen voelen zich beter door zich onbaatzuchtig in te zetten voor anderen.”

De kunst van het leren

Leerproblemen, veel ouders breken zich er het hoofd over. Ook Romy, de dochter van Catherine, had het in de lagere school moeilijk. Dat zette Catherine aan het denken: “Ik heb tijd om Romy te helpen, een netwerk en geld om allerlei tests te laten doen. Maar wat als je dat allemaal niet hebt? Voor kinderen in kansarme situaties zijn leermoeilijkheden een straatje zonder einde.” Catherine richtte The Art Of Giving Foundation op, waarmee ze geld inzamelt voor Teach for Belgium en Kras Jeugdwerk.

Ongewone gezichten

“Mijn dochter An had een ongewoon gezichtje”, vertelt Jet Vermeylen-Nuyts, bezielster van Vaga – Vereniging voor Aangeboren Gezichtsafwijkingen. An werd geboren met het syndroom van Treacher Collins en stond voor een jeugd vol operaties, logopedie en starende blikken. Het zette de wereld van het gezin op zijn kop. “De eerste vijf jaar waren het ergst, als ik nieuwe ouders die kan besparen is mijn doel bereikt.”

De zee is geen zwembad

In april 2011 gingen Bavo Verheyden en zijn oudere broer Bart zwemmen in zee, nabij het Zuid-Afrikaanse Port St. Johns. Niet eens zo ver van het strand raakten ze in de problemen en de toen 21-jarige Bavo verloor de krachtmeting met de zee. Na de dood van haar jongste zoon richtte hun moeder Caroline Safe Coastal Tourism op. “Zwemmen in zee kan levensgevaarlijk zijn en het is een probleem waar veel te weinig aandacht aan besteed wordt door toeristische organisaties en het onderwijs. Sensibiliseren is broodnodig. De zee is geen zwembad.”

Vooruit na een ongeval

Bij een zwaar busongeluk in Egypte raakte het hele gezin Filliers gewond, vader Jan overleed ter plaatse. Drie maanden later klopte huisvriend Christian aan bij Jans vrouw Dominique. Hij stelde voor om een fonds op te richten ter nagedachtenis aan Jan. Het Fonds Jan Filliers reikt beurzen uit om slachtoffers van een ongeval te ondersteunen in hun persoonlijke ontwikkeling. Het gaat steeds om concrete, persoonlijke projecten.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content