Wat oorspronkelijk een gindistilleerderij moest worden, werd een tonicbedrijf. Na een middagje koffie in Londen, besloot Tim Warillow om zijn job op te geven en zich te mengen in de tonicwereld. Met succes, veertien jaar later is Fever-Tree internationaal bekend en populairder dan ooit. Lees hier zijn verhaal.
Waarom besloot u in 2003 om uw leven over een andere boeg te gooien en zelf een zaak op te starten?
“Het was niet echt een grote carrièreswitch voor mij, ik was vroeger al redelijk actief in de drankensector, maar dan marketinggewijs. Mijn zakenpartner Charles Rolls, met wie ik het bedrijf opgestart heb, runt het relatief bekende Plymouth Gin in Groot-Brittannië. Beiden wisten we dus al een beetje hoe het eraan toeging. Toen ik zelf een ginbedrijf wou opstarten, leek het mij interessant om dat samen met Charles te doen of om hem alleszins om advies te vragen.
Toen we afspraken om een koffie te drinken in Londen, veranderde het onderwerp snel van gins naar tonics. Bleek dat we ons daar allebei al eerder over geïnformeerd hadden. Charles zag met zijn ginbedrijf zelf hoe het tonicaanbod tekort schoot: voor de kwaliteitsgin die zij maakten bestond er nog geen evenwaardige tonic. En ik had tonics vroeger al vanuit een historisch-marketingstandpunt bestudeerd. Op een paar uurtjes tijd beslisten we om samen een tonicbedrijf op te starten. Als 28-jarige had ik natuurlijk niet het kapitaal om een groot bedrijf op te starten maar Charles, die bijna 20 jaar ouder is dan mij, kon zich die investering gelukkig wel veroorloven.
Het tekort aan aanbod werd zo opvallend dat we het niet meer konden negeren
U bent dit bedrijf begonnen met een onbekende. Heeft u nooit getwijfeld of dat wel zo’n goed idee was?
“Nee, eigenlijk niet. Vanaf het begin kwamen we heel goed overeen en ik kan met trots zeggen dat dat veertien jaar later nog altijd het geval is. Dat zegt vooral veel over Charles’ geduld en begrip. (lacht) Maar het is echt al fantastisch geweest. Het is erg handig om iemand te hebben die er vanaf het begin bij is, je beleeft samen de goede en minder goede momenten.”
Hoe reageerden vrienden en familie toen u besloot om uw job op te geven en zelf iets te beginnen?
“Ik kom uit een ondernemende familie, wat meteen ook verklaart waarom ik de drang had om zelf iets op te starten. Iedereen uit mijn omgeving was erg enthousiast. Ik had ook al een bedrijfje toen ik nog studeerde en het was dus geen verrassing voor hen. Aan de universiteit heb ik samen met enkele vrienden een ‘waitering company’ opgestart. Het heeft niet lang bestaan omdat we kort erna afstudeerden, maar we hebben er enorm veel plezier aan beleefd en sindsdien wist ik zeker dat ik ooit een eigen bedrijf wou hebben.
Anderzijds merk je ook dat er veel mensen zijn die grote twijfels en vraagtekens hebben bij je plan. In tegenstelling tot wat je zou vermoeden is de ondernemingswereld nog altijd redelijk conservatief, zeker in Groot-Brittannië. Bij het opstarten gingen Charles en ik in Londen praten met een mogelijke investeerder. Toen we vertelden dat we marktleider wilden worden, zei hij: “Dus jullie denken echt dat jullie het van Schweppes gaan overnemen?” Exact een week later hielden we in Amerika dezelfde pitch en toen vatte iemand samen: “Dus jullie willen énkel Schweppes overnemen?” Dat toont perfect het mentaliteitsverschil aan.
Tijdens mijn bezoek aan een kinineplantage in Congo stond er plots een tiener naast mij met een raketwerper
Nadat we besloten hadden om de stap te zetten, heeft het wel 18 maanden geduurd om ons eerste product te ontwikkelen. We hebben op verschillende plaatsen in de wereld naar de perfecte ingrediënten gezocht. Een tijdsintensieve onderneming waardoor er lange tijd geen geld binnenkwam. Dat was een soort van motivatietest die we gelukkig goed doorstaan hebben. Uiteindelijk draait het om het eindproduct en daar zijn we nog steeds erg tevreden over.”
U ging naar het buitenland om nieuwe smaken te ontwikkelen. Hoe ging dat in zijn werk?
“Eerst zaten we samen met experts aan wie we vroegen waar we de beste gember konden vinden. Vervolgens trok Charles naar Ivoorkust op zoek naar groene gember en ik naar Congo achter gewone gember. Binnenkort vertrek ik naar Mexico, op zoek naar een speciale soort limoen. Het reizen is zeker een aangenaam deel van het werk, ook al was mijn reis naar Congo een erg ongewone ervaring. Alleen al om er te geraken moest ik een heel parcours afleggen, met tussenstops in Nairobi en Kigali, om dan nog een stuk van Rwanda te doorkruisen met een rammelige taxi. Ik zat nog geen half uur in die auto of er werd een houten plank vol met spijkers op de weg gegooid om ons de weg te versperren. Congo is de meest wetteloze plek die je je kan inbeelden, iedereen loopt er rond met wapens. Plots stond er ook een tiener naast mij met een raketwerper. De sporen van de genocide van 1994 zijn er nog duidelijk zichtbaar. Maar opmerkelijk genoeg is daar ook, ondanks alles, de beste kinineplantage van de wereld. Daar waren we naar op zoek, dus mijn geluk kon niet op.”
Waar komt de naam Fever-Tree vandaan?
“Van de stam van de Cinchonaboom – ‘Fever Tree’ in het Engels. Uit die boomstam wordt kinine genomen, het hoofdbestanddeel van tonic. Het is de voornaamste reden waarom tonicwater en dus ook gin-tonic zo bitter smaakt. Oorspronkelijk is het drankje ontstaan als middel tegen malaria. Niemand wist hoe de ziekte genezen kon worden, tot iemand zag dat er priesters in Peru thee maakten van de stam van de Fever Tree en niet stierven aan malaria. De link werd snel gelegd en het drankje met kinine werd bejubeld als de grootste medicinale ontdekking van de jaren 1700.
Ik krijg vaak de vraag wat mijn favoriete gin is en dat is bijna een politieke kwestie geworden.
Drie eeuwen later is het natuurlijk niet ons doel om malaria te genezen. We willen er voornamelijk voor zorgen dat er opnieuw meer keuze is. Het tekort aan aanbod werd zo opvallend dat we het niet meer konden negeren. Zeker nu de gin-tonic aan populariteit blijft winnen, is het belangrijk om ook een degelijk en uitgebreid assortiment van tonics te hebben.”
Waarom bent u ervan overtuigd dat de gin-tonic nog steeds aan populariteit aan het winnen is?
“Van stagnatie is er geen sprake, daarvan ben ik overtuigd. Ja, het is minder nieuw dan het de voorbije jaren was, maar het is wel bijna overal aanwezig. Iedereen kan gin-tonics maken, je hoeft geen specialist meer te zijn. Bovendien komen er almaar meer ambachtelijke gins op de markt waarin er veel moeite gestopt wordt. Het zou zonde zijn om die te combineren met minderwaardige tonics. En dan is er ook nog de trend om je drankje long te drinken. Jongeren willen geen shotjes of een bodempje alcohol als ze op een terras zitten. Daarom hebben we nu ook een tweede categorie uitgebracht voor dark spirits, een reeks tonics die passen bij de donkere sterkedranken zoals whisky of bruine rum.”
Het zou zonde zijn om ambachtelijke gin te combineren met minderwaardige tonic.
Wat met alle mensen die zweren bij whisky neat, zonder enige toevoeging?
“Die groep is aan het slinken. Niet alleen wij beweren dat, alle drankenhandelaars waarmee we spreken, merken dat hun klassieke consument aan het uitsterven is. Er is geen nood meer aan een klein drankje dat op is na enkele slokken. De toekomst ligt bij de long drinks en alsmaar meer producenten beseffen dat. In Duitsland is de eigenaar van Jägermeister verliefd geworden op ons gemberbier. Hij wil samen met zijn kruidenlikeur en onze gembertonic een Jäger mule ontwikkelen.”
Een clichévraag om af te sluiten: wat is uw favoriete drankje?
“Ik krijg vaak de vraag wat mijn favoriete gin is en dat is bijna een politieke kwestie geworden. Ik drink heel graag ‘dark ’n stormy’: een fantastisch drankje met goede donkere rum en gemberbier.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier